İçindeki sesleri kelimelere dönüştürmekte zorlanırken, onu her gördüğünde nasılda şair oluveriyordu her seferinde. Keşke diye geçirdi içinden “keşke gözlerimdeki yazılanları okuyabilse dudaklarıma gerek kalmadan, bendeki onu anlayabilse”…
sedamla
Hiçbir raslantı tesadüf değildir..
Leave a Reply