Hayatın aldığı kadar verdiğine inanırdım. Hatta dört işlemi beceremediğimden derdim benim sonucun hep eksi çıkması. Oysa durum öyle değilmiş. Ben almasını bilmiyormuşum. Bunu kurduğumuz 3 kişilik dünyamızda anladım. Hiç bir şey hayat kadar şaşırtıcı değilmiş. Bana sunduğu bu dünya ile daha iyi anladım. Tanık eden, dile döken, besleyen bu üç kişilik dünyadan size bir armağan olsun ama benden değil…
3 kişilik bir dünyaydı bizimkisi.
Hiçbir geçmişi yoktu, yoktan var oldu, sadece gözler gördü ve birbirini buldu.
Kimsesi yoktu, gelecek vadediyordu ve enerji var oldu.
Anlıktı, sadeydi, samimiydi; baktı, gördü, aklını açtı.
Saçma bir yerdi, anlamlı sonu buldu.
Beklenti yoktu sadece an vardı, paylaşıldı.
Büyük sözler yoktu, cümleler kuruldu.
Sevdi, sevildi, güvendi.
Biz olmadan benliği var oldu.
Farklı olmaya cüret edebilen bizler için…
İyileşen ve gelişen ruhlarımıza gelsin, birbirimizi bulmanın şerefine merhaba…
Leave a Reply