Hayatta bazen yürürken bazen de koşuyoruz. Bu süreçte “an”ı yaşamayı ya unutuyoruz ya da “an”ı ıskalıyoruz. Sonra bir olay, kişi ya da bir film durup bakmamızı sağlıyor hayatımıza. “Benim Dünyam” filminin sağladığı gibi.
Bakıyoruz ama görmüyoruz ya da duyuyoruz ama dinlemiyoruz bazen. Hiç düşünmüyoruz sahip olduklarımızı, neye inanırsak inanalım şükretmiyoruz onlar için. Hep daha fazlasını istiyoruz. Hep olmayan için savaşıyoruz sahip olduklarımızı korumak için savaşmak yerine.
Bugün hayatımın ne kadar çok renge sahip olduğunu düşündüm. Sonra da hayatın bana sunduğu ve sunmadığı her şey için teşekkür ettim.
Peki siz hayatınızın ne renk olduğunu düşüyorsunuz?
Leave a Reply