Yarım kalan rüyalarım gibiydin, tekrar uyusam da göremediğim, sonunu getiremediğim rüyalar… Anlatamadığım yanımdın, dokunamadığım tenim, söyleyemediğim şarkılarımdın sen. Kovalamaca oynadığım çocukluğumdun, bir türlü yakalayamadığım. Bu yüzdendir büyümek istemeyişim.
Hem en çok sevdiğim hem de en çok korktuğum düşümdün. Seninle olmak uçurumun kenarında durmak gibiydi. Bir adım atsam ya düşecektim ya da yürümeye devam edecektim. Önemli olan adımımı ne tarafa atacağımdı.
Ben seninle gözyaşlarımı paylaşmayı öğrendim kanatırcasına akıtarak. ben seninle “BENİ” öğrendim. Ben seninle o kadar çok şey öğrendim ki bir “SENİ” öğrenemedim.
Leave a Reply