sedamla

Yelkovan akrebi yakalamaya çalışmaktan yorulup vazgeçseydi zaman dururdu. Onun bu bitmek tükenmek bilmeyen azmidir bizi günlere kavuşturan. Günün birinde birisi şöyle dedi: “Yavaşlarsan komaya girecekmiş, durursan da ölecekmişsin gibi yaşıyorsun”.  O zaman anladım zamanla aramda anlamsız bir mücadele olduğunu. Durdum ama dinlenmek ve derin bir nefes almak için. Kafamı kaldırıp gittiğim yola bakmak için durdum. Yürüdüğüm yolda kimin yanımda benimle birlikte omuz omuza yürüdüğünü görmek için durdum. Kimin arkamdan yavaş geldiğini hatta gelmeyi bıraktığını görmek için durdum. Kimin önümde yürüdüğünü, takılabileceğim taşları toplamak için hızlı adımlarla ilerlediğini görmek için durdum. Şimdi yeniden yol alma vaktidir. Ne hızlı ne de yavaş. Yaşayarak, adım adım ilerlemek hayatta…