Dilimin lal, kulağımın sağır olduğu anlardın SEN. Bakıp da görememeyi, dokunup da hissedememeyi öğrendim seninle. Tek sıkımlık umudumu da seninle harcadım.
Şimdi yeni yürümeyi öğrenen çocuk misali ben de hayata adım atmayı öğreniyorum. Bazen bulduğum ilk hayale tutunarak bazen de ayaklarım birbirine dolanıp düşerek. Ama her seferinde yeniden küçük bir adım atarak devam ediyorum. Yokluğun pençesinden hayatın bolluğuna koşarak gideceğim günleri hayal ediyorum gölgemin karanlığından kurtulurken.
Sevgi tohumları bırakıyorum her bir adımımın ardında, beni bulmak isteyenlere yol gösterebilsin diye.
Son defa arkama bakıyorum, seni orada bıraktığımdan emin olabilmek için.
Leave a Reply