Yalnızlığın demir parmaklıkları ardında sensizliğin kelepçelerini taktım ellerime. Karanlık zindanlarda kaybolan sevgimi bekliyorum sensizlikle. Bir gün çıkıp geleceksin diye kazıyorum duvarlara ille de “SEN” diye. Yankılanan o sessiz çığlıkları dinliyorum saatlerce, gururumun gölgesinde şeytanın avukatlığını yaparken kendimle.
sedamla
Hiçbir raslantı tesadüf değildir..
Leave a Reply