Dünde kalan “Sen” bugün “Eskidendi” listesinin ilk sırasında yer alıyorsun artık. Su bile akıp yolunu bulurken senle ben “biz” olarak yolumuzu bulamadık bu hayatta. Kendinden ümidi kesen sana, ben nasıl umut yeşertebilirdim içimde? Kalbimin firar eden sesleriydi sana karşı koşan ve senin uzun duvarlarındı onlara hep engel olan. Dönmek adına söz vermeyen sen, kalmak için ne yapabilirdin ki? Bu yüzdendir arkama bakarak gidememenin acısını her bir adımımda hissetmem.
sedamla
Hiçbir raslantı tesadüf değildir..
Leave a Reply