Önce kıyafetlerimi değiştirdim, sonra evdeki eşyaları, sonra işe gitme yolumu değiştirdim. Gittim saçlarımı da değiştirdim. Bir içimdeki seni değiştiremedim.  

Bir tutam sen kattım, biraz da benden ekledim. Sonra geçmişin güzel anıları ile çırptım. Bir de geleceğe dair umut ekledim renk versin diye. Fırında sabırla pişmesini bekledim. Sonuç: dışı kabarmış, içi pişmemiş bir BİZ. Neden diye düşündüm. Sonra fark ettim ki sadece benim sevgim yetmiyormuş.  

Acıların sevdalara, sevdaların sana karıştığı anlardı. Dokunabilecek kadar yakın, sarılamayacak kadar uzaktın. Yaşamın anlamını yitirdiğim zamanlardın sen. Sigara dumanının hayata karışması gibiydi giderken dediğin "elveda"nın kalbime dokunuşu. Kırık bir gitardan dökülen notalardı teselli eden gönlümü.

Bir devrin çocukları gibi sevdim seni, öyle masum, öyle saf, öyle karşılıksız ve öyle ben olarak. Elime, yüzüme bulaştırarak tattım sevdanın acısını. Bu yüzdendir geçmesinin uzun sürmesi. Bu yüzdendir her bende biraz sen olması.

Hayatın akışında oradan oraya savrulan seni, gözümde "yine görüşeceğiz" diyen yaşlarla uğurluyorum. Hızlı adımlarla giden senin ardında kalan benler, onlar bir olmuş yokluğunun pençesinden kurtulmaya çalışıyoruz. Seninle bir başka yaşayan biz, şimdi sensiz yaşayamayanlara dönüşmemenin savaşını veriyoruz. Sensizliğin kapımızı çaldığı bugünü, yarın seninle açabilmek dileğiyle...

Bitmez dediğim dertlerimi sevdalara, dinmez dediğim acılarımı mutluluğa dönüştüren, geçmişten gelmeyen ama geleceğimde olacağına inandığım, sevginin hissedene ait olduğunu düşünen; hayat seni nereye götürürse  götürsün ben de hep seninle orada olacağım. Hayatına giren her insanda bir parça kendisini arayan, bulamayınca kalamayan sen, yolculuğun tadını çıkar. Sana hoşçakal demeyeceğim. Tekrar görüşmek üzere...

Başımızda kavak yelleri estiği zamanlardan kalan sevdalarımı, meltem rüzgarıyla yolladım sana. Nereden bilebilirdim sendeki o sert fırtınada alabora olacağını. Senin sahilinden benim batışımı izledim sendeki derinliklere.

Ellerimi her uzattığımda sevgiyle yüreğine dokunabilmek umuduyla, sadece hoşçakal diyebildim sana. Seninle biz olabilmek için yürüdüğüm bu yolda, artık çıkmaz sokağa ulaştığımı anladım. Artık başkalarının uzattığı ellere tutunuyorum bu çıkmazlardan kurtulmak, seninle olamadığımız Bizi olabilmek için. Karanlıklarda yaşayamadığım mutluluğu aydınlıklarda doyasıya tatmak için gidiyorum, akıttığın gözyaşlarımın açtığı derin yollardan geçerek.

Yalnızlığın demir parmaklıkları ardında sensizliğin kelepçelerini taktım ellerime. Karanlık zindanlarda kaybolan sevgimi bekliyorum sensizlikle. Bir gün çıkıp geleceksin diye kazıyorum duvarlara ille de "SEN" diye.  Yankılanan o sessiz çığlıkları dinliyorum saatlerce, gururumun gölgesinde şeytanın avukatlığını yaparken kendimle.

Dilimin lal, kulağımın sağır olduğu anlardın SEN. Bakıp da görememeyi, dokunup da hissedememeyi öğrendim seninle. Tek sıkımlık umudumu da seninle harcadım. Şimdi yeni yürümeyi öğrenen çocuk misali ben de hayata adım atmayı öğreniyorum. Bazen bulduğum ilk hayale tutunarak bazen de ayaklarım birbirine dolanıp düşerek. Ama her seferinde yeniden küçük bir adım atarak devam ediyorum. Yokluğun pençesinden hayatın ...