Tek bir notayla başlar her şey. Notalar melodiye, melodiler şarkıya dönüşürken şarkı da hislere tercüman olmayı seçer. Meraklı bakışlar altında kıvılcım ateşe dönüşürken yaptığı dans izlenir adım adım. Havada sözler uçuşurken, müziğin rahatlatıcı sesi, kulaktan kalbe gidip yumuşak dokunuşlar sağlayan o hissiyat. Tanımlanamaz, sadece yaşanır. Yanında daha önce hiç görmediğin ama o anda aynı tarifsiz ...

En çok da son sözlerimi söyleyememek içimi acıtır ona veda ederken. Belki de bu yüzdendir rüyalarımda hep ona veda edişim ya da edemeyişim. Aklımda hep o son sahne. Kelimelerin sessiz çığlıklar halinde boğazımda düğümlenmesinin verdiği çaresizliktir hep aklıma gelen. Bakışların ağırlığı, elinden tutup gitme diyememenin pişmanlığı, engel olamamanın acizliği ve hikayenin sonunda yalnızlığın kabullenişi... http://www.youtube.com/watch?v=Lb1kLt9blD4  

Karanlığın göz yaşlarıydı en çok içini acıtan. O yüzdendir karanlıktan korkması, aydınlığı araması. Aslında bir türlü kabullenmedi içindeki derin dipsiz kuyulardaki karanlığının varlığını. Deniz feneri misali umutlarına ışık tutmayı beceremedi şu hayatta. Aydınlıkta hep karanlığı yaşadı. Yatağının altında hep bir öcü olduğuna inanan masum, küçük bir çocuk misali. belki de korkularıydı onu O yapan, ya ...

Hem maskelerden bu kadar korkarken hem de hayatta bu kadar maske kullanmak niye. Nasıl bir çelişki diye sormayın. Bu sorunun cevabı bende yok. İçinizdeki gerçek sizi karşınızdaki insana ne kadar anlatabildiniz ya da ne kadar göstermek istediniz. Ben ya anlatmak istemedim bendeki beni ya da (ki genellikle) anlatamadım. Kelimeler her seferinde bıçak gibi yaralar açtı bende, onda ...

Her şeyi bildiğimizi sanırız bazen; aşkı, kardeşliği, dostluğu, başarıyı, mutluluğu, ... Sonra hayat bir çıkar karşımıza öğretir bize aslında hiç bir şey bilmediğimizi. Gücümüz acizliğe, beraberliğimiz yalnızlığa dönüşür. Sevgi değil nefret öğretir bazen kelimelerin can acıttığını, zamanın bizi biz yapmaktan aldığını görürüz bazen. Korkuyu tadarız, karanlıktan ya da yalnızlıktan. Ama ne fark eder ki hayat yine ...

İlk gördüğümde soğuk dedim, biraz konuştuk sinirli dedim, biraz yemek, içmek ve sohbet onu kesinlikle önceden tanıyorum dedim. Hayat bazen karşımıza öyle insanlar çıkartıyor ki armağan misali. Ne yapacağını bilemiyor insan, eli ayağına dolanıyor. O öyle biri ki derin mavi gözlerinde çok şey gizliydi ve bu sebepledir ki bir an önce tanımak ve kendimi tanıtmak heyecanını yaşattı bana. ...

Her vazgeçişimde olmaz, her pes edişim de devam dedin. Demekle de kalmadın yolda eşlik ettin kimi zaman yanımda, kimi zaman önümde kimi zaman da arkamda. Bazen taşları topladın, bazen de benim yerime sen taşlara takılıp düştün dizimde yeni yaralar açılmasın diye. Kelimelere ihtiyacım yoktu seninle konuşmak için, sessizlikte yeterdi bize, birbirimizi anlamaya. Kaybolduğumda sen buldun beni, ...