Ressamın tuvala dokunuşu gibiydi bakışların. Öyle içten, nazik ve kırılgan. Seni bana anlatışını dinlerken anladım bir "Ben" olduğunu anlatılacak. Duvarlarımın ardındaki yalnızlığımın esaretinden kurtuluşumu seyre durdum seni dinlerken. Kasırganın ardından kalan enkaz misali başladık birbirimizi toparlamaya. Peki kaybolan parçalarımızın yerini nasıl dolduracağız? http://www.youtube.com/watch?v=dO-rnSle_Gc

Güneşin aya küsmesi misali senin gidişin. Sessiz, ışıksız ve karanlık. Benden her gidişin yeni bir başlangıç sona ve yeni bir bitiş bize. Aynı şarkıyı tekrar tekrar dinlemek gibiydi seni yaşamak. Yazı kış misali yaşamaktın sen. Öylesine soğuk, öylesine hayalsiz. Seninleyken Hasretin ne demek olduğunu öğrendim, yalnızlığı özlercesine. Yağmurun gözyaşlarıma karışmasını izledim. Bu sefer ben gidiyorum, ama ...