Mehtaplı gecelerde kaybettim bendeki seni. Ay ışığının denize düşmesi misali öyle ulaşılmazdın artık benim için. Sensizliğin ilacı sana olan sessizliğiminde gizliydi. Gözlerine hapsolan ben, ayaklarımdaki prangalardan yine bensiz gözlerinle kurtuldum. Bir zamanlar ille de sen diyen dilim artık lal olmuştu. Zamanda kaybolan ben hayata yeniden başlama ümidiyle yıldızların rehberliğinde yola koyuldum.    

Ne kadar güçlüsün ya da ne kadar cesursun hayat karşısında? Her düştüğünde yeniden diyebilecek kadar mı? Gidene kal diyebilecek kadar mı? Yoksa o sevdiğin insana "Bitti" diyebilecek kadar mı?

İçindeki sesleri kelimelere dönüştürmekte zorlanırken, onu her gördüğünde nasılda şair oluveriyordu her seferinde. Keşke diye geçirdi içinden "keşke gözlerimdeki yazılanları okuyabilse dudaklarıma gerek kalmadan, bendeki onu anlayabilse"...

Hayat benimle olan savaşında zamanın lehine olacağını planlarken, sevginin aleyhine olabileceğini hiç hesaba katmamıştı. Şimdi sıra benimle hayatın değil, zamanla sevginin savaşında.

Denizin rüzgarla dansını seyrederken, ilk aklına o geldi. Ne güzel olurdu yanında olsaydı. Başını omzuna yaslasaydı ve denizin kokusunu beraber içlerine çekseydi. Ama böyle olmasını kendisi iştemişti. Arkasına bakmadan giden, son defaya "Hayır" diyen kendisiydi. Aşkın cesaretle birleşemediği bir ilişkiydi onların yaşadığı. Kal denemeyen ama gidilmesi istenilmeyen yolun başlangıcındaydılar. O karanlık yolda el ele yürüyerek aydınlığa ...

Babaabbesinin "uyan hadi, sen güçlü bir kızsın, bunu hep hatırla oldu mu?" sözleri ile uyanan küçük kız, dün akşam beklenen sonun bu sabah gerçekleştiğini anlamıştı. Sakince yatağından kalktı. Babaanesi ile önce yüzünü yıkamak için banyoya gitti. Aynadaki 10 yaşındaki yaşlı kadını gördü derin ama anlamsız bakan gözleriyle. Bir damla gözyaşı yanağından süzülürken eliyle yolunu kesti ...

Yalnızlık kelimesini en güzel anlatandın sen. Şarkıları anlamlandırandın. Aydınlığı karartandın ve karanlığı da vazgeçilmez kılandın. Sen bir varmış bir yokmuş ile başlayan o hikayenin görünmez kahramanıydın. Ne zamanki sen, sen oldun işte o zaman büyü bozuldu. O zaman anladım çocuklara neden masallar anlatıldığını.

Başımıza gelen güzel olaylar için neden ben diye sormazken, kötü seyleri sorgulamak sizce de hayata haksızlık olmaz mı? Her şeyi sevgi ile kabul eden insan, ölümün de güzel bir yanı olabileceğine neden inanmaz? Ayşe Arman - Güzel yaşadım, güzel ölüyorum