Ressamın tuvala dokunuşu gibiydi bakışların. Öyle içten, nazik ve kırılgan. Seni bana anlatışını dinlerken anladım bir "Ben" olduğunu anlatılacak. Duvarlarımın ardındaki yalnızlığımın esaretinden kurtuluşumu seyre durdum seni dinlerken. Kasırganın ardından kalan enkaz misali başladık birbirimizi toparlamaya. Peki kaybolan parçalarımızın yerini nasıl dolduracağız? http://www.youtube.com/watch?v=dO-rnSle_Gc

Güneşin aya küsmesi misali senin gidişin. Sessiz, ışıksız ve karanlık. Benden her gidişin yeni bir başlangıç sona ve yeni bir bitiş bize. Aynı şarkıyı tekrar tekrar dinlemek gibiydi seni yaşamak. Yazı kış misali yaşamaktın sen. Öylesine soğuk, öylesine hayalsiz. Seninleyken Hasretin ne demek olduğunu öğrendim, yalnızlığı özlercesine. Yağmurun gözyaşlarıma karışmasını izledim. Bu sefer ben gidiyorum, ama ...

Masallardaki anka kuşu misali gerçek olamadın. Zamana meydan okurcasına yaşadın hayallerimde. Ama artık rüzgarın gücüyle uzaklaşmanı seyrediyorum benden. Fırtınaya yenik düştük bu sefer. Ne ben fırtınaya direnebildim ne de içimdeki sen bana. Sessizliğini de seninle beraber gömüyorum sonsuzluğa, hiç var olmamışcasına. Yaşama yeni bir anlam katıyorum senden başka, benden başka ve olmayan bizden başka. http://www.youtube.com/watch?v=AiEtRvGT62I

Güneşin aya küsmesi gibiydi senin gidişin... Sessizce ve yavaş... Kal dememin bir anlamı olmayacaktı vaktinin dolmasından dolayı. Aklımda hep aynı soru: Sen olsaydın ben yine aynı ben olur muydum? Yoksa senin dokunuşlarını mı yansıtırdım? Sen gittin, zaman durdu, ben durdum, ama sen yine de gelmedin. Bugün günlerden senin doğuşun, benim doğuşum. İyiki doğdum, seninle büyümek ...

Yarım kalan rüyalarım gibiydin, tekrar uyusam da göremediğim, sonunu getiremediğim rüyalar... Anlatamadığım yanımdın, dokunamadığım tenim, söyleyemediğim şarkılarımdın sen. Kovalamaca oynadığım çocukluğumdun, bir türlü yakalayamadığım. Bu yüzdendir büyümek istemeyişim. Hem en çok sevdiğim hem de en çok korktuğum düşümdün. Seninle olmak uçurumun kenarında durmak gibiydi. Bir adım atsam ya düşecektim ya da yürümeye devam edecektim. Önemli olan ...

Üç kişilik dünyamızın bize kattıklarını sizinle de paylaşmak istedim. İşte size bu güzel dünyadan küçük bir armağan ama benden değil, güzel gözlü, güzel yüzlü, melek kalpliden... Biz başka severdik, o sebepten başka sevemedik O yüzden hep puslu kaldı bakışlarımız Avuçlarımızda okşanmamış saçlarımız Ama kendimizeydi ahımız ya da eyvahımız Yine de o mutlu olsun istedik hep En kızdığımızda bile dilden gönle inmedi ...

Kelimelerim cebimde yanına gelmek istedim, avuçlarına tek tek bırakabilmek için. Kapalı kapılarını aşındırmaktan yorulduğumu anladığımda vazgeçtim seni aramaktan. Kalbimin seslenişine yanıt vermeyen seni, artık bende duymaz oldum. Gitme derken kal diyememeni anlayamadım. Tüm anlamsızlıklar için tek anlaşılır şeyi de kaybetmekten korktuğum için gidiyorum. Seni ve kendimi sana bırakarak, yeni bir benle çıkıyorum yola.

Güneşin ufka değdiği yere ulaşmak gibiydi sana ulaşmak. Kışını bahara çevirebilmek, gecelerine ay ışığı olabilmek isterdim. Yavaş yavaş, içten ölümünün görünmez şahidi oldum şu hayatta. Kasımdan kalan bir çiçeği bahara kadar yaşatamamanın başarısızlığını tattım içim acıyarak. Hayatın senle benle arasında sıkışıp kalmasına seyirci kaldım dokunmak istememe rağmen. Arkandan sessizce gidişini seyrederken anladım zamanın senle beraberken ...

Her şeyin bir rengi vardır. Deniz mavi, çim yeşil, güneş sarı... Ben kendi rengimi ararken aslında senin rengini bulmaya çalışıyormuşum. Seninle benim gökkuşağı olacağımıza inanırdım çocukların masallarını renklendirecek. Oysa biz sadece karanlığa uyum sağlayabilmişiz. Bu sebeptendir aldım elime renkli kalemlerimi boyuyorum hayatımı. İlk seni boyadım beyaza ki göremeyeyim, hissedemeyeyim, resmimden silemediğim seni görünmez yapabileyim diye. Zamanla ...

Fotoğraflarıyla daha iyi anladım ki o dünyayı farklı görüyor. Onun dünyasında yalana, hırsa, kıskançlığa ve diğer tüm olumsuzluklara yer olmadığı gibi hayatta da bunların yanına yaklaşmıyor. O her şeyin "Bizim İşimiz" edasıyla yapılabileceğine inanıyor. İnsanların onu tanıyamamasından ya da yanlış tanımasından endişeli olsa da bence bu noktada çok yanılıyor. Bir insan için hayatın daha anlamlı ...