Bu kadarı da olmaz derken hayatımızda o kadar çok şey oldu ve olmaya da devam ediyor ki. Bazen kader diyoruz bunlara bazen de tesadüf. Bazılarını kollarımızı açıp içimize çekiyoruz ve tüm kalbimizle sarmalıyoruz, tüm benliğimizle kabul ediyoruz. Bazılarının ise siyah renge bürünüp karanlıkta kaybolup bizi bulmaması için ümit ediyoruz. Ben bu hayatta tesadüflerin varlığına inananlardanım. ...

Hangi mevsimde olursanız olun güneşiniz her sabah yeni bir umutla doğar mı içinizde? Karanlığınızı aydınlatır mı? Ruhunuzun tazelendiğine ve bu sefer olacağına inanır mısınız? Yoksa karanlıkta nereye varacağınızı bilmeden koşmaya devam mı edersiniz? İster kışı ister yazı yaşayın, isterseniz de baharın sevincini ya da hüznünü hissedin, pencerenize gidin, perdenizi açın. Gökyüzüne gülümseyen güneşin içinize işlemesine, derinlerde ...

Aynı insana en fazla kaç kere şans verirsiniz? Kaç kere ondan gider ve kaç kere geri dönersiniz her gidişinizde bu sefer son diyerek. Her seferinde de farklı bir umutla mı bakarsınız gözlerine bu defa farklı olacağına inanarak. Yoksa yine aynı o ve aynı siz olarak mı başlarsanız yola. Hikayenin kahramanları aynı ama hikaye farklı mı olacak ...

Kendimi ararken seni buldum. İş böyle olunca da kendimi bilmezken seni bildim. Seni "BEN" sandım. Sonra anladım ki geçici hislerle kalıcı izler bırakmışsın. Ondan ötürüymüş bensizlikteki sen. Biz zamanda kaybolmuşuz. Hüsnü Arkan'ın yazdığı gibi "Sen bana geç geldin, ben sana erken..." İnsanın en kolay kandırdığı kişi kendisidir derler. Geç de olsa kabullendim ve anladım "BEN" diye bir ...

Gitmek isteyip de yolu bulamamak, kalmak isteyip de dönüşte kaybolmak gibiydi onun durumu. Gözyaşları yanaklarından birer birer süzülürken anlattı içindeki boşluğun giderek büyüdüğünü ve ruhunun bu boşlukta kaybolmaya başladığını. Yüreğinden tutup çıkarmak istesem de başaramazdım. Onsuz bir kalbe ben ne yapabilirdim ki. Geçecek desem de her şey iyi olacak desem de nafileydi. Hayat yine oyununu oynamıştı. Ama ...

Hani olur ya bazen kelimeler gelmez aklınıza ya da seçtiğiniz kelimeler sese dönüşmez, kaleme dökülmez. Ruhunuzun derinliklerinde kaybolduğunuzu hissedersiniz. Hemen şimdi konuşamazsanız ya da yazamazsanız bir daha asla siz olamayacağınıza inanırsınız. İşte öyle bir şey bu. Zihnimde kelimeler uçuşuyor ama bir türlü bir araya gelip de yazamıyorum, konuşamıyorum. Söyleyecek çok şey var da sanırım susmak ...

Bazen hoşçakal demek gerek arkasından gidişini seyrederken... İstemeyerek de olsa fısıldamak rüzgarın ona iletmesi umuduyla: Elveda... Sonra anıları toplayıp birer birer kutulara kaldırmak ve üzerlerine "Açılmayacaklar" yazmak. Hayatın yelkenlerini fora ettikten sonra Kaybedenler Kulübündeki üyeliği yenilemek gerek. Sonra yine yelkenler fora. Rüzgarın bizi nereye, nasıl ve ne zaman götüreceğini bilmeden yaşamaya devam etmek. Rüzgarın hızına ve ...

Hayatın aldığı kadar verdiğine inananlardanım. Önemli olan hayatın almasına izin verirken verdiklerini de almasını bilmek. İşte bu noktada kumbaramda biriktirdiğim Dostluklarımı düşünürüm... Hayatın bana özenle seçip sunduğu o değerli insanlar... Konuşmadan beni anlayan, konuştuğumda dinleyen, çözüm üreten ya da çözümün ta kendisi olan, sevincimi paylaşan ve mutluluğuma mutluluk katan, beni üzen ya da benim üzdüğüm, hatalar ...

Bazen umut olur, bazen hayal kırıklığı. Bazen mutluluk getirir yanında bazen hüzün taşır kanatlarında. Bazen sevdiğini ulaştırır sana bazen ise sevdiğini alır senden uzaklara götürmek için. Ne çok maskesi vardır zamanın... Bana o kadar şey sundu ki zaman. Bazen en iyi dostum oldu bazen de düşmanım. Sizin için neler yaptı zaman?  

Hayatımıza giren ya da hayatımıza aldığımız her bir insan görevi tamamlar ve bizden ayrılır. Bazılarının erken ayrıldığına bazılarının ise ayrılmak için geç kaldığına inanırım. Ama aslında hepsi kabul etmek istemesem de görevini tamamlayıp gider. Bazıları arkalarına bile bakmadan bazıları ise istemeden yavaş yavaş uzaklaşır...  Benim teşekkürüm erken ayrıldığına inandıklarıma. Uzunca bir süre kabul edemesem de ya ...